Kompleks budynków CZD jest nieustannie rozbudowywany i modernizowany. Aktualnie obejmuje 27 budynków o powierzchni 70 tysięcy metrów kwadratowych. Codziennie dla kilku tysięcy małych pacjentów są w nich realizowane świadczenia medyczne zapewniane przez około 2,5 tysiąca pracowników.
Tak duży obiekt, z olbrzymią liczbą użytkowników – pacjentów oraz personelu, tak medycznego, jak i niemedycznego, niezbędnego do prawidłowej działalności centrum – wymaga zapewnienia ograniczenia dostępu do poszczególnych pomieszczeń dla określonych grup czy wręcz pojedynczych osób. Jednocześnie przyjęte rozwiązanie powinno umożliwiać bezpieczne, sprawne zarządzanie i kontrolę nad tym, kto i kiedy ma dostęp do danego przejścia/pomieszczenia. Ponadto ma być na tyle elastyczne, by na bieżąco dostosowywać je do ciągle zmieniających się uwarunkowań, jak rotacja personelu, firmy outsourcingowe, rozbudowa czy modernizacja obiektu.
Pierwotnie problem ten był rozwiązany poprzez stosowanie tradycyjnych kluczy i ręcznej, papierowej rejestracji ich wydawania, jednakże funkcjonalność ta nie była zadowalająca. Kolejnym rozwiązaniem było wprowadzenie elektronicznych systemów kontroli dostępu (KD), początkowo w pokojach lekarskich i pomieszczeniach dla personelu medycznego na pojedynczych przejściach z użyciem kart jako identyfikatorów. Systemy te pracowały niezależnie od siebie i pochodziły od różnych producentów.
Momentem przełomowym okazał się czas pandemii, kiedy należało skutecznie ograniczyć możliwość swobodnego poruszania się po terenie CZD zarówno dla pacjentów, jak i personelu, w zależności od wykonywanych funkcji. Ograniczenie swobodnego ruchu po obiekcie wraz z użyciem technologii zbliżeniowej do identyfikacji użytkowników było działaniem zapobiegającym rozprzestrzenianiu się wirusa oraz podniesieniem standardu higieny w obiekcie. Konieczne stało się znaczne zwiększenie liczby kontrolowanych przejść/stref z możliwością centralnego zarządzania, w tym sprawnego nadawania uprawnień dla rotujących użytkowników.
